Επειδή δεν υπάρχει χειρότερο για μια μάνα από το να προκαλεί σωματικό πόνο στο ίδιο της το παιδί, τον ξαναπήγαμε στο γιατρό. Ο γιατρός κοίταξε με προσοχή το πουλί και μας διαβεβαίωσε πως όλα είναι τέλεια και αποκλείεται να πονάει. Αυτό με καθησύχασε ως ένα βαθμό όμως ο φόβος που αισθάνεται το αγοράκι μου είναι πραγματικός και τόσο έντονος που δεν αρκεί το γεγονός πως δεν υπάρχει σωματικός πόνος. Έτσι με το πατέρα του αποφασίσαμε να κάνουμε άμεσα κάποιες ενέργειες με ειδικούς γιατρούς. Όμως την επόμενη μέρα που έπρεπε να κάνει μπάνιο βρεθήκαμε μπροστά σε μια καινούργια κατάσταση.
Μαμά, θα κάνουμε και πουλί;
Ναι.
Εγώ θα γελάω, δε θα κλαίω. Μόνο θα γελάω.
? Μπράβο αγόρι μου.
Δε θα κλαίω. Θα γελάω.
Σ' ευχαριστώ μωρό μου. Με στεναχωρεί πολύ που πρέπει να στο καθαρίζω με το ζόρι. Είσαι το παιδάκι μου και το μόνο που δε θέλω είναι σε πονάω ή να σε κάνω να φοβάσαι.
Δε θα κλαίω μαμά, θα δεις.
...
Τι καταπληκτικό παιδί που είσαι!
Είδες μαμά; γελάω.
Είσαι το καλύτερο παιδί του κόσμου. Κατάφερες να διαχωρίσεις τον πόνο από το φόβο. Μπράβο αγόρι μου. Είσαι υπέροχος!
Τελικά η επίσκεψη στο γιατρό, και η ανάγκη του να μην επαναληφθεί, τον έκαναν να διαχωρίσει τον φόβο από τον πόνο. Τέλος πια δάκρυα. Επιτέλους!
