Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

φίμωση

Ο Τ. δεν έχει ξεμπερδέψει ακόμα με το θέμα της φίμωσης. Προχτές τον έκανα μπάνιο και έπρεπε να τραβήξει πίσω το πετσάκι για να πλύνει το περιβόητο πουλί.


Αν πονάς πρέπει να πάμε στο γιατρό να σε δει.

Όχιιιιιι!

Αν δεν είναι πόνος αλλά είναι φόβος πρέπει να το ξεχωρίσεις και να προσπαθήσεις.

Φοβάμαι.

Το ξέρω. Όμως αν είναι φόβος και όχι πόνος πρέπει να προσπαθήσεις. Διαφορετικά πρέπει οπωσδήποτε να πάμε στο γιατρό να δει το λόγο που πονάς.

Όχι γιατρό, δε θέλω. Εσύ να το κάνεις.

Ούτε εγώ θέλω να πάμε στο γιατρό αλλά ούτε θέλω να στο κάνω με το ζόρι. Πρέπει να ηρεμήσεις και να με αφήσεις να στο φτιάξω. Αν δε με αφήσεις εγώ με το ζόρι δεν ξανακάνω τίποτα, εσύ πονάς κι εγώ στεναχωριέμαι.

Να το κάνεις.

Θα με αφήσεις;

Ναι.


Μετά από μισής ώρας άκαρπες προσπάθειες εγκατέλειψα και τον ρώτησα...


Θα πάμε στο γιατρό, δεν προσπαθώ άλλο διότι δεν μπορώ να καταλάβω αν πονάς ή αν φοβάσαι και δεν θέλω να κάνω τίποτα με το ζόρι.

Πονάω, έχω ένα καλώδιο μέσα στο πουλί μου.

Ένα καλώδιο σαν δαχτυλίδι ή σαν σκοινί ανοιχτό;

Σα δαχτυλίδι μαμά μου.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

όχι κοινοτοπίες και δηθενιές στα μυαλά και τις καρδιές (και στα σχόλια εν προκειμένω)