Το μικρό μου αγοράκι είναι γκρινιάρικο κι όταν δε γίνεται το δικό του βάζει τις φωνές και τα κλάματα. Σε αρκετές περιπτώσεις και μέχρι κάποια ηλικία, αυτό ήταν αρκετό για να υποχωρήσουμε. Τώρα όμως που είναι πια τρεισήμισι πρέπει να καταλάβει πως υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τους εφαρμόζει.
Φυσικά ο Τότης αρνείται να συμμορφωθεί. Εγώ μέχρι χτες νόμιζα πως είναι πολύ μικρός για να καταλάβει αυτά που του λέω ότι δηλαδή με τη γκρίνια δεν θα καταφέρει τίποτα και πως αν κάτι είναι να γίνει θα γίνει χωρίς φωνές και κλάματα ή δε θα γίνει καθόλου.
Χτες λοιπόν μου απέδειξε πως τα παιδιά μεγαλώνουν γρηγορότερα από ότι οι γονείς νομίζουμε.
Μαμά μαμά, γυ'ίσαμε.
Γειά σου αγάπη μου.
Είναι η σει'ά μου τώ'α. Βάλε νικελόντεον.
Τώρα βλέπω κάτι εγώ. Να πας στην κουζίνα αν θες να δεις νικελόντεον.
Βάλε νικελόντεον. Δε θέλω να πάω στη κουζίνα. Θέλω εδώ.
Όχι αγόρι μου, εδώ είναι η σειρά μου τώρα. Πήγαινε μέσα με τον μπαμπά και τον αδελφό σου.
Βάλε νικελόντεον ή θα γκ'ινιάξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
όχι κοινοτοπίες και δηθενιές στα μυαλά και τις καρδιές (και στα σχόλια εν προκειμένω)