Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ο μπαμπάς του Λουκά

Πριν ένα μήνα η μανούλα μου έφυγε για Καλιφόρνια, τετράμηνη επίσκεψη στη μικρή μου αδελφή που αυτές τις μέρες θα γεννήσει την κορούλα της. Αυτό μας αναστάτωσε οικογενειακώς.
Ο Π. που της έχει μεγάλη αδυναμία της κρατούσε μούτρα. Τη μέρα που έφτασε Αμερική και μιλήσαμε στο skype ο Π. καθόταν δίπλα μου στην καρέκλα αλλά με γυρισμένη την πλάτη και δεν της είπε ούτε μία κουβέντα. Περνώντας οι μέρες ηρέμησε λίγο και τώρα πια έχουν σχεδόν καθημερινή επικοινωνία μέσω skype.
Ο Τ. που είναι μικρότερος δεν εκδήλωσε παρόμοια έντονη συμπεριφορά, άλλωστε έχει τα δικά του προβλήματα. Συγκεκριμένα έχει αρχίσει να μιλάει για το θάνατο χωρίς προφανή, σε εμάς τους γονείς του, αιτία. Ένα βράδυ ήταν πολύ ανήσυχος και τον πήραμε στο κρεβάτι μας να κοιμηθεί. Τα ξημερώματα με ξύπνησαν τα κλάματα του. Έβλεπε κάποιον εφιάλτη και έκλαιγε στον ύπνο του. Τον ξύπνησα τρυφερά και τον ηρέμησα με αγκαλιές και φιλιά.

Τ. γιατί κλαις αγόρι μου; είδες εφιάλτη;

Μμμμμ.

Τι; πες μου.

Αν πεθάνουμε θα ανέβουμε στον ουρανό και θα πέσουμε και θα χτυπήσουμε.

Πέθανε αγόρι μου κάποιος στο σταθμό; ο παππούς ή η γιαγιά κάποιου παιδιού;

Πέθανε ο μπαμπάς του Λουκά.


Αν η απάντησή του ήταν μεγάλο σοκ για μένα φαντάζομαι πόσο σοκαρίστηκε ο ίδιος όταν το έμαθε. Αποφάσισα να μιλήσω στις δασκάλες του να δω πως το χειρίζονται για να ακολουθήσω την ίδια γραμμή.

2 σχόλια:

  1. Μένω άλαλη....(έχω διαβάσει σαν βλαμμένο πρώτα το επόμενο ποστ)!
    Μπορεί το θεμα να είναι η απώλεια ξέρεις.

    Φιλιά και καλησπέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @agrampelli

    αχαχαχαχα! εμείς ακόμα δεν ξέρουμε το λόγο και ίσως δεν μάθουμε ποτέ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

όχι κοινοτοπίες και δηθενιές στα μυαλά και τις καρδιές (και στα σχόλια εν προκειμένω)