δεν χτυπάμε, δε μιλάμε όλοι μαζί, δεν ουρλιάζουμε, δε δαγκώνουμε

Στο δημοτικό βρεφονηπιακό σταθμό που πηγαίνει ο Τ. οι δασκάλες κάνουν πολύ καλή δουλειά. Έχω την ίδια άποψη από όταν πήγαινε ο μεγάλος μας γιός και εξακολουθώ να την έχω, ευτυχώς!

Τη Δευτέρα το βράδυ έχουμε ξαπλώσει στο μεγάλο ο Τ. κι εγώ και διαβάζουμε παραμύθια αφού μόλις έχει τελειώσει μια από τις συνηθισμένες σκηνές ουρλιαχτών (ο Τ. ουρλιάζει όταν δεν γίνεται το δικό του, εμείς δεν υποχωρούμε και η όλη φάση είναι λίγο έντονη και κουραστική για όλους. Ευελπιστούμε ότι σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως τα ουρλιαχτά δεν έχουν αποτέλεσμα).


Ομορφιά μου, χρυσαφένιο μου μωρό.

Α'τό είναι το α'κουδάκι.

Σ' αγαπάω πολύ. Η δασκάλα σου σήμερα μου είπε πως είσαι πολύ καλό παιδάκι, την ακούς, δε φωνάζεις. Και τι ωραία που μάζεψες τα παιχνίδια όταν ήρθα να σε πάρω. Είσαι καταπληκτικός!

Ζε χτυπάμε, ζε μιλάμε όλοι μαζί, ζεν ου'λιάζουμε, ζε τσιμπάμε, ζε φωνάζουμε, ζε δαγκώνουμε.

Α, έτσι σας λένε οι δασκάλες στο σχολείο;

Ναι.

Και στο σπίτι τότε γιατί φωνάζεις και ουρλιάζεις;

Μου το είπε η ζασκάλα μου.

Σου είπε η δασκάλα σου να μη φωνάζεις στο σχολείο και να φωνάζεις στο σπίτι;

Ναι.

Καλά, θα έρθω να την ρωτήσω.

Ζε χτυπάμε, ζε μιλάμε όλοι μαζί, ζεν ου'λιάζουμε, ζε τσιμπάμε, ζε φωνάζουμε, ζε δαγκώνουμε. Αλλιώ' η ζασκάλα μας σα πέσει κάτω από το κεφάλι της.

Μάλιστα, κατάλαβα. Και εσύ τα κάνεις όλα όσα λέει η δασκάλα σου;

Ναι, όλα.

Μπράβο το καλό μου το παιδί!

Πάντως καλύτε'α να μην έ'θεις στο σ'ολείο μου.