Την επόμενη μέρα το απόγευμα, πάω να πάρω τον μεγάλο γιό (ας τον πούμε Π) από το σχολείο.
Όλα καλά αγόρι μου;
Ναι μαμά.
Πώς πέρασες σήμερα στο σχολείο;
Πολύ καλά!
Στο διάλειμμα όλα καλά;
Ναι, έπαιξα τερματοφύλακας.
Πώς κι αυτό;
Το πρωί ο μπαμπάς, πριν φύγουμε από το σπίτι, μού έδωσε ένα καπάκι. Στο διάλειμμα είπα στα παιδιά "έχω καπάκι, παίζουμε μπάλα;" Κι έπαιξα μπάλα!
Ουάου, αυτή ήταν τέλεια ιδέα.
Μας "καπάκωσε" ο μπαμπάς, τις οπαδούς του ευγενικού ξύλου! Απορία ξανθιάς: πώς στο καλό παίζουν ποδόσφαιρο με καπάκι ρε παιδιά? Μπορούν και το βλέπουν? Κι άντε και το βλέπουν, πώς στην ευχή θα μπεί γκόλ με καπάκι???
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμμιά φορά,η λύση,είναι τόσο απλή...Σαν το αυγό του Κολόμβου!
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
@Giorgia
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο ρώτησα τον Π. Η απάντηση ήταν αποστομωτική "δεν βλέπουν το καπάκι, πέφτουν κάτω και βαράνε ο ένας τον άλλο σαν τρελά. Με τη μπάλα και δε μπορούν να βάλουν γκολ, όχι με το καπάκι που κανείς δεν ξέρει που είναι".
@agrampelli
Έμεινα μαλάκας!
Awwww είναι οι μπαμπάδες (που αγαπάνε τα παιδιά τους) γάτες σε κάτι τέτοια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς αντί για καπάκι παίζαμε με πατημένο κουτί κοκα-κόλας. Και με μπαλάκι του τέννις παίζαμε μπάσκετ. Αφού δε μας αφήνανε να φέρνουμε μπάλα οι μαλάκες (επιτρέπεται να βρίζω;). Μια φορά ο διευθυντής μας πήρε το μπαλάκι, μας έβαλε να φέρουμε ένα μαχαίρι απ' το κυλικείο και το έσκασε κόβοντας το στη μέση επιδεικτικά. Και τι κατάλαβε ο μαλάκας (ουπς το ξανάκανα), ελπίζω να μη του ξανασηκώθηκε ποτέ μετά από εκείνη τη μέρα.
@Pan_the_man
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως μεταξύ μας, πιο βαριά είναι η κατάρα που του έριξες παρά η βρισιά που είπες :)
σημασία έχει ότι ξύλο έπεσε, οπότε είναι και η Giorgia ευχαριστημένη και όλα καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Camelia W.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μόνο η Giorgia αλλά κι εγώ.